Wódz i uwodziciel

Reżyser, Joachim Lang, przybliża w swoim filmie relację między Adolfem Hitlerem („wodzem”) a jego fanatycznym ministrem propagandy, Josephem Goebbelsem („uwodzicielem”). To jemu podlegają wszystkie ówczesne media: prasa, radio oraz kroniki filmowe wyświetlane w licznych kinach. To on odkrywa też, jak ważnym orężem w ideologicznej walce jest film. Zarówno produkcje historyczne, jaki i rozrywkowe, mają odpowiedni przekaz i wywołują pożądane emocje. Tak jest w przypadku antysemickiego obrazu, jakim był Jud Süss z 1939 roku, jak i zrealizowanego w 1945 filmu Kolberg, ostatniej nazistowskiej superprodukcji mającej, w obliczu zbliżającej się klęski, podnieś morale niemieckiego społeczeństwa. Także duże imprezy masowe z udziałem Hitlera są perfekcyjnie zaplanowaną inscenizacją, dopieszczoną w najdrobniejszych szczegółach, gdzie żaden gest nie jest pozostawiony przypadkowi. Goebbels jest nie tylko zręcznym manipulatorem, jest przede wszystkim wizjonerem, który potrafi wcielić w czyn najbardziej nieprawdopodobny scenariusz, a swoją działalność określa mianem sztuki, której dziełem jest stworzenie „mitu Hitlera”.

Scenariusz filmu powstał na postawie dzienników Josepha Goebbelsa, relacji świadków, listów i innych zachowanych dokumentów i obejmuje siedem lat nazistowskiego państwa, okres od aneksji Austrii w marcu 1938 roku do upadku Rzeszy i samobójstwa Hitlera oraz Goebbelsa i jego żony w berlińskim bunkrze, w maju 1945 roku. W fabułę wplecione zostały stare kroniki i archiwalne materiały filmowe, a także sceny ze wspomnianych wyżej produkcji, co pozwala zajrzeć za kulisy nazistowskiej propagandy i zobaczyć, jak funkcjonują niezmienne od lat mechanizmy działania mediów zależnych od władzy. Reżyser pokazuje też, jak niebezpieczna jest interakcja między zręcznym demagogiem i ludźmi skłonnymi do radykalizacji swoich poglądów i jak ciągle aktualny jest to problem.